Βάλε κι άλλο, μεν αντρέπεσαι!

Γουστάρω πάρα πολλά κάτι Kυριακές που μαζευκούμαστε με όλο το σόι και ψήνουμε διάφορα εδέσματα.. όλων των ειδών, θα έλεγα, τα εδέσματα. Στο τραπέζι μας φυσικά υπάρχουν πάντα τα παραδοσιακά φαγητά, ξέρετε τα, πατάτες, σαλάτα, κουπέπια, σούβλα κλπ! Φυσικά, πάντα θα βρεθεί κι μια θεία λίγο πιο τολμηρή που θα επιχειρήσει να μαγειρέψει κάτι πιο πρωτοποριακό, πάντοτε όμως με το ρίσκο ότι μπορεί να τύχουν πιο ευνοϊκής μεταχείρησης τα συνηθισμένα. Περιττόν να αναφέρω ότι μετά από το γεύμα, έτσι ένα εξήντα τοις εκατόν των φαγητών περισσέυκει τζιαι βουρά η οικοδέσποινα να φέρει ττάππερ να δώκει σε ούλλους που λία φαγητά επειδή «εν κρίμα να τα πετάξουμε». Τζιαι ναι, πάντα θα ακολουθήσει ο εξής διάλογος:

-Κανεί, μεν μου βάλεις άλλο, ποιος εννα τα φάει?

-Εννα τα φάτε πόψε! (σαννα τζιαι μετά το γεύμα του μεσημεριού, το οποίο παρεπιπτόντως διαρκεί μέχρι αργά το απόγευμα, έχει κανένας όρεξη να φάει και δείπνο)

-Εν τζιαι τρώμε τα τούτα ούλλα. (ντάξι!)

-Εν πειράζει, εννα πάρει τζιαι ο Αντρίκκος άυριο στη δουλειά!

Παρόλο που το σόι μετρά καμιά σαρανταριά πλάσματα, όλων των ηλικιών, και η βαβούρα εν τεράστια (τόσο πολλά που μετά που ένα σημείο εν ακούεις τι λαλείς με το διπλανό σου), αρέσκει μου που τους βλέπω όλους μαζεμένους και διαπιστώνω ότι πεθυμώ τους, παρόλο που τόσο τζιαιρό εν είχα χρόνο να το διαπιστώσω λόγω του φορτωμένου προγράμματός μου.

Μετά που έτσι γεύματα, που λέτε, ακολουθεί γλυκό και καφές (στάνταρ) τζιαι αμέσως μετά, αν όι ταυτόχρονα, συνάουνται ούλλες οι γυναίκες στο νεροχύτη και μαλώννουν για το ποια εννα πλύννει τα πιάτα! Τούτο εν θα το κάμω ποττέ μου). Σε τούτες τις συνάξεις, εν κάμνω δουλειές επειδή έχει πολλές πιο μεγάλες μου (μαμα, θείες, γιαγιά κλπ), άρα αράζω και απολαμβάνω το γλυκό μου!

Τέλος, την ώρα που αποφασίζεις ότι αρκετά έκατσες (έχει που τις δώδεκα που ήρταμε για να ψήσουμε τζιαι επήε έξι και τρώμε ακόμα) και σηκώνεσαι για να φύεις, οι υπόλοιποι (οι οικοδεσπότες συνήθως) λαλούν σου με μια φωνή «ε, κάτσετε, που ννα πάτε, ακόμα τωρά εφάμε!», παρόλο που μπορεί τζιαι οι ίδιοι να εν πτώμα που την κούραση και το πήεννε έλα να εξυπηρετήσουν σαράντα πλάσματα!

Φαντάζουμαι ότι και οι δικές σας οικογενειακές συνάξεις έχουν τούτη ή παρόμοια μορφή. Αν το σόι σας εν που την Κύπρο, εν μπορεί να έχει διαφορετική μορφή!

Κάποτε σκέφτουμαι ότι σαν οικοδέσποινα εν θα μπορώ να διοργανώσω έτσι τραπέζι! Φαντάζουμαι ότι μια τέτοια διοργάνωση εννα απαιτεί τουλάχιστον 2-3 μέρες άδεια που τη δουλειά και πολλή οργάνωση..και έν είμαι ούτε καλή νοικοκυρα..Άσε που στη τελική εννα φύουν οι συγγενείς τζιαι εννα πούν «Ήταν πολλά ωραία η σούβλα του Αντρίκκου», ασχέτως αν εχτυπιούμουν ούλλη μέρα για να κάμω όλα τα υπόλοιπα εχτός που τη σούβλα!

Όσο καιρό έλειπα πάντως εχτός Κύπρου, επεθυμούσα απίστευτα τούτη τη νοοτροπία..Όπως και να το κάμουμε ,είμαστε ένας λαός έξω καρδιά που του αρέσκει να προσφέρει και να εξυπηρετεί. Είμαστε απίστευτα φιλόξενοι και ζεστοί (τουλάχιστον με τους δικούς μας άνθρωπους)! Ξέρουμε ότι την ώρα της διασκέδασης θα τα δώσουμε ούλλα, παρόλο που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να έρτουν μπάτσοι να μας πάρουν μέσα επειδή χρωστούμε το σπίτι που μινίσκουμε τα τελευταία 20 χρόνια. Οι πιο πολλοί και ιδίως σε περιόδους γιορτών, ξέρουμε να ξεχνούμε, έστω και προσωρινά

Pashourtou