Καλώς ορίσατε στη συνέχεια του μυθιστορήματος που εξερευνά την καταγωγή κάποιων από τους άσημους θρύλους του νησιού μας. Σ’ αυτό το μέρος θα απαντηθούν τα κυριότερα ερωτήματα του μέσου Κύπριου που βασανίζουν πολλές γενεές k μένουν αναπάντητα για δεκαετίες... Και μεταξύ άλλων, εξηγείται η προέλευση των παρακάτω αγνώστων ατόμων (τα γνωστά θα φανούν στην πορεία):
"Ο Γιώργος της Κάκας" και "Ο Πελλαντρίκκος με την τζυιλιτούραν"
Τελικά όλα ξεκίνησαν από το Χάνι του Πάντζιαρου... Την επόμενη μέρα έγινε μια καινούρια αρχή για το πρώην-πανδοχείο και πλέον χάνι που άρχισε να παίρνει την κατηφόρα. Ο Πανίκκος (also known as "Παντζιαρος") άρχισε να διαλύεται ψυχολογικά βλέποντας τους κόπους μιας ζωής να καταρρέουν και ο ίδιος να έχει γίνει περίγελο της περιοχής. Έτσι θεώρησε ότι το μόνο που μπορούσε να τον σώσει ήταν να μετακομίσει σε κάποια καινούρια περιοχή προς την επαρχία Λεμεσού και να προσπαθήσει να καταπιαστεί με κάποια άλλη επιχειρηματική ιδέα. Λόγο τις έλλειψης επικοινωνιών σε εκείνη την εποχή, η φήμη του δε θα είχε φτάσει μέχρι εκεί και θα μπορούσε να κάνει μια καινούρια αρχή.
Έριξε λοιπόν μαύρη πέτρα πίσω του και αποφάσισε να ανοίξει εστιατόριο. ’ρχισε σιγά-σιγά να στήνει την επιχείρηση του, βρήκε τοποθεσία, αγόρασε εξοπλισμό και ξεκίνησε. Το εστιατόριο ονομαζόταν "Spitfire" διότι είχε από τότε ξεκινήσει η ξενομανία δειλά-δειλά να εμφανίζεται στην Κύπρο, και ο Πανικός ήθελε να προσελκύσει trendy κατοίκους της περιοχής. Ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισε ήταν η έλλειψη καλών συνεργατών μιας και η περιοχή είχε κυρίως γεωργούς και ψαράδες. Μια μέρα πήγαινε με τι βέσπα του (εκείνη με τα πατίδια) και έμεινε του στο δρόμο. Περνούσε ένας χωρκανός πάνω σε μια Ηonda chaly, τον οποίο δεν είχε ξαναδεί αλλά έκαμε «ότοστοπ» (ήταν τότε που εδούλευκε το «ότοστοπ») k τον επήρε. Στη κουβέντα φάνηκε ότι ο χωρκανός, ο Αντρικός ήταν ένα καλό παιδί που ζούσε με τι μαμά του ακόμα διότι εν έβρισκε κοπέλλα να πάρει. Σαν πήγαιναν αργά-αργά ο Αντρικός άρχισε να οδηγά όπως τον μανιακό. Φαίνεται ότι ενόσω εξιστορούσε τι ζωή του στον Πανικό άρχισε να τον πιάνει η πελλάρα, οπότε έχασε τα! Ο Πανικός προσπαθούσε να τον ηρεμήσει αλλά μάταια, τελικά πάνω σε μια στροφή έγειρε πολλά τι chaly τόσο που άγγισε k το cerker (οι late 20s άντρες ξέρουν τι εν τούτο) χαμέ k έσυρεν τους η μοτόρα. Έπαθαν μερικές γρατζουνιές μόνο, αλλά ο Πανίκκος ενευρίασε τόσο πολλά που απλά εσηκώστηκε τζαι έφϋε για να μεν δερτεί με τον Αντρικό. Είχε δει εξάλλου ότι ο θυμός δεν βγάζει πουθενά, αφού ο θυμός του, του κατάστρεψε το πανδοχείο του εξαρχής! Όπως έφτασε στο χωριό, τον είδαν οι χωρκανοί τζαι λαλούν του, ρε Πανικό μα τι έπαθες (ολάν); - Έτο έφερε με "Ο πελλαντρικκος με την τζυιλιτουραν" τζαι εκαταφατσέλλωσε με. Έτσι από εκείνη τη μέρα ο Αντρικός έμεινεν γνωστός ως "Ο Πελλαντρίκκος με την τζιυλιτούραν".
Την επόμενη επήε ο Πανικός να πιάσει την βέσπα του και θυμήθηκε ότι οι χωρκανοί μια νύχτα που έπαιζαν κουγκά (εν είχε πιλόττα τότε) είπαν του για ένα μηχανικό που ήταν καλός. Εκούντησε την σιγά-σιγά τζαι επήρε την στο μηχανικό. Μιλώντας μαζί του, ο μηχανικός εσύστησε του ένα ξάδερφο του που έφερνε εξοπλισμό για εστιατόρια. Το απόγευμα βρέθηκε μαζί του και κατάληξαν στο ότι αυτός θα τον προμήθευε γκάζι διότι ήταν το πιο φτηνό υλικό τις εποχής και ήταν μακριά από δάση για να χρησιμοποιεί ξυλεία για να ψήνει. Πολύ σωστά μαντέψετε, αυτός ο ξάδερφος του, ονομαζόταν Κωστής (και όχι Γιάννης όπως λανθασμένα ειπώθηκε πριν). Οπότε, όταν ρωτούσαν τον πανικό ποιος τον προμηθεύει με καύσιμα, εκείνος αποκρινόταν: "Ο Κωστής που τα γκάζια!". Ο Κωστής ερχόταν καθημερινά από τα όμορφα και γραφικά Λεύκαρα και εκτός από τα γκάζια του έφερνε και διάφορα souvenir-μπιχλιμπίδια από το αγαπημένο του χωριό. Εκτός από τα παραδοσιακά γλυκά κουταλιού (καρυδάκι και κεράσι) έφερνε και Λευκαρίτικα κεντήματα. Με την πάροδο του χρόνου οι χωρκανοί άρχισαν να θέλουν όλο και περισσότερα κεντήματα διότι ήταν κάτι σαν τα αντίστοιχα Σβαρόβσκι τις εποχής, και οι τότε κυρίες ήθελαν να ξεχωρίζουν αλλά τα έπαιρναν και σαν προίκα για τις κόρες τους. Στην απουσία των σημερινών brand names - Louis vuitton, Prada, Gucci κλπ τα Λευκαρίτικα ήταν ένα status-symbol. Όσο πιο πολλά k όσο πιο ακριβά, τόσο πιο περιζήτητη νύφη θα ήταν η κοράσα τους (αθάνατοι κυπριακή παράδοση)! Όμως επειδή κανένας δεν ήθελε την κόρη του να μείνει "στο ράφι" πολλοί άρχισαν τα δάνεια για να αγοράζουν Λευκαρίτικα με τι σκέψη ότι θα “φκάλουν τα λεφτά τους” αφού θα βρεθεί καλός γαμπρός για την κόρη τους! Συγκεκριμένα ο κύριος Γιώργος που ήταν παντρεμένος με την κυρία Κάκια είχε σαν σκοπό τις ζωής του να παντρέψει την κόρη του τη Μαρία με εύπορο νιάτο και να συμπεθερέψει κιόλας με πλούσιους. Οπότε κανόνιζε και με τον Κόστη και έπιανε τα καλύτερα Λευκαρίτικα και ας τα πλήρωνε με δάνειο και με δόσεις. Οι high-class γενέτζες του χωριού άρχισαν να τα παίρνουν στο κρανίο με τι Μαρία και τα καμώματα τις, διότι εν τους εμεινίσκαν λευκαρίτικα, και είπαμε έπρεπε κάπως να δειχτούν! Έβαλαν τις κατάρες k εκείνες k οι μάνες τους ώσπου k μια μέρα σαν διασταύρωνε το δρόμο έπαιρναν ο αντρικός με τι chaly σούζα k έδωσε τις μιαν και από τότε η Μαρία κούτσευε! Όμως τα Λευκαρίτικα-Λευκαρίτικα! Έτσι έμεινε η πασίγνωστη φράση "Και η κουτσή Μαρία έχει" το τάδε αντικείμενο που προσδίδει status. Κοντά στη Μαρία έμεινε στην ιστορία και ο παπας τις ο "Γιώργος τις Κάκας (το χωριάτικο version του Κακια)" που έστω και με δόσεις έθελε να το παίζει πλούσιος! Μια μέρα ο Κωστής έφερε στο χωριό το πιο ωραίο Λευκαρίτικο ever. Αυτό βγήκε σε δημοπρασία και έκανε τόσο σάλο που όλοι ήθελαν να μάθουν τι δημιουργό του! Στο τέλος τις δημοπρασίας αποκαλύφτηκε πως η κορασίδα που έκαμε σμίλη αυτό το αριστούργημα ήταν η αδερφή του Κόστη, η "Μαρικκού που τα Λεύκαρα". Από τότε η Μαρικκού έγινε διάσημη, άνοιξε k σχετική boutique στο έμπα των Λευκάρων και άφησε το στίγμα της με χρυσά γράμματα στην Κυπριακή παράδοση.
Sources-Credits: Tis ekfraseis gia ton "Giorgo tis Kakas" kai ton "Pellantriko me tin Tzilyitoura" tis daneistika apo ton Acera: http://acerasanthropophorum.blogspot.com/2011/03/blog-post.html
No comments:
Post a Comment